ढिंपांग टिपांग- शोषणाच्या नानाची टांग!

मस्त!

सुचित्रा सेनने फराफरा साडी सोडल्यावर, संजीवकुमार तिच्याकडे कशा खास ' नजरेने' बघेल , त्याची कल्पना करुन बघितली.
आम्ही तर नीतू सिंगला, पडद्यावर पहाण्याच्या अगोदर 'डेबोनेर' मधे बघितले होते.

आमची परवानगी न घेता आमच्या नावाचा (अर्ध्या का होईना) वापर शीर्षकात केल्याचा जाहीर णिशेढ!

बाय द वे , (रच्याकने असे लिहून सन्जोप रावांना उचकवणार होतो, पण जाऊ दे! ;))
तर, जाताजाता एक सहज शंका, 'अबला समजून शोषण करणे' हा प्रकार काय आहे ते काही समजले नाही. जे सबल असतात त्यांचे शोषण कसे होईल? (आणि ज्यांचे शोषण होते त्यांना बलहीन 'समजायचे' कशासाठी?) सन्जोप रावांनी (अथवा इतर जाणत्या कुणीही) या शंकेचे निरसन करून उपकृत करावे.

अरे अरे. नशिब तुम्ही सदरास नकार देणार्‍यास 'सलमान' नाही म्हणालात (का? आम्ही फालतु विनोद करु नयेत की काय?)

असो. तुम्ही आपले कलात्मक आणि आशयघन चित्रपटांवर लिहा. पहिले नांव मी सुचवितो - 'बोले सो निहाल.....'

रावसाहेब तुमच्या म्हशी पण गाभण काय हो? पण सुचित्रा सेन वाला पंच आवडला.

आवडलं.

मा. रमतारामजीसो (इथे खरे तर 'स' ला दोन काने आणि त्यावर एक मात्रा हवा. 'कोल्लापुरी मराठीत 'साहेब' चा हा शॉर्टफॉर्म आहे.)

इन्स्क्रिप्टमध्ये टाइप करताना मला एके काळी कधीतरी ते जमलेलं होतं. पुन्हा जमलं की इथे डकवतो.

कृष्णालाही दमन करता येणार नाहीत इतके कंस घालण्यात अक्षय पूर्णपात्रे ऊर्फ क्रेमर माहीर होते. एका कंसाच्या शोषणांनीच रडकुंडीला आलेल्या मथुरावासियांनी त्यांच्यावर आबजेक्षण घेतल्याचं ऐकिवात आहे.

ऋषिकेश यांचं वर्णन वाचून ठणठणपाळांनी श्री. पु. भागवतांच्या वेळोवेळी केलेलं वर्णन आठवलं. फक्त भागवत प्लस वन वगैरे म्हणण्याऐवजी 'कथेला टोक आलं नाही' वगैरे काहीतरी लिहायचे.

विनोदी लिहायला तुम्हाला 'ऐसी अक्षरे' म्हणजे काय म्हणजे काय मिसळपाव वाटले की फेसबुक?

रावसाहेब, इतका तिरकस विनोद कोणाला बापजन्मातही जमणार नाही. एका दगडात तीन पक्षी!

आता या नमनाच्या घडाभर तेलाबद्दल लिहिल्यावर मूळ मुद्द्याकडे वळू. शोषण.

अदितीअम्मांनी जी शोषणाविरुद्ध आघाडी उघडलेली आहे तिची शक्ती तुम्हाला जाणवलेली आहे हे उघडच आहे. पण त्यांनी टेक्सासात जी काय खळबळ माजवून ठेवली आहे तिची तुम्हाला कल्पना नाही. (टेक्सास हे पुरुषप्रधान म्हणजे शॉव्हेनिस्ट पिगांनी भरलेलं राज्य आहे.) एकदा त्या दुकानात शिरत असताना त्यांच्या पुढच्या पुरुषाने त्यांच्यासाठी दार उघडं ठेवून, एअर इंडियाच्या महाराजाप्रमाणे अदबीने झुकून 'आफ्टर यू मॅम' का 'लेडीज फर्स्ट' वगैरे काहीतरी म्हटलं. तेव्हा आपला टीशर्ट जीनमध्ये खोचत त्यांनी 'मुडद्या, माझ्यासाठी दार उघडतोस? तुला काय वाटलं, म्या फकिन अबलेला दार उघडता येत नाही? यो बिच!' आणि तोंड, डोळे आणि दार तसंच विस्फारून राहिलेल्या त्या गरीब बिचाऱ्या पुरषाकडे एक जालीम तिरस्करणीय कटाक्ष टाकून त्यांनी दुसऱ्या दारावर एकच लत्ताप्रहार करून ते फोडलं. मग त्या फुटलेल्या दारातून त्या तशाच आत जात्सात्या झाल्या. तेव्हापासून टेक्सन पुरुष आपल्या कोटाच्या खिशात त्यांच्या नेहमीच्या बंदुकीबरोबर एक बुरखाही बाळगतात असं ऐकून आहे. अदितीअम्मांचं दर्शन झालं की तो घालायचा. आणि प्रत्यक्ष दर्शन होण्याची गरज नाही, आसपास इतर कोणी पुरुष बुरखा घालताना दिसले की घालायचा. त्यामुळे एखाद्या कबुतरांच्या थव्यातल्या मधल्या कबुतराला दगड मारला की तो उडतो आणि त्याचबरोबर घाबरून सगळा थवाही उडतो तसंच अदितीअम्मा घराबाहेर पडल्या की त्या उभ्या असलेल्या केंद्रापासून सगळ्या पंचक्रोशीपर्यंत भराभरा बुरखे चढायला लागतात.

लेख आणि हा प्रतिसाद !!!!!
हसता हसता ढेरीवरून ल्याप्तोप पडता पडता वाचला! .

डूप्रकाटाआ

कोणतीही व्यक्ति स्त्रीवादी भूमिका मांडते तेव्हा तिच्याकडे (भूमिकेकडे) दुर्लक्ष करणे हे सर्वात मोठे पुरुषप्रधानतादर्शक अन्यायाचे लक्षण.

बाकी स्त्रीपुरुष असमानता भौतिकशास्त्रांतही पसरलेली आहेच.

ही लिंक बघणे.

http://www.youtube.com/watch?v=JNzLeZEZ9fU

भारी!!
पण जाताजाता, मीनाकुमारीने (किंवा इतर कोणीही) नटसम्राट प्रदीपकुमार यांच्या कानशीलावर जोरदार प्रहार केलेला प्रसंग पडद्यावर पहायला आवडले असते!

नारद कामातून मोकळा झाला काय, कळ काढायला सुरुवात झालीये म्हणून विचारलं. एकाच वेळी किती लोकांना चिमटे काढाल, आं?

रच्याकने ते सखोल, साक्षेपी वगैरे बद्दल धन्यवाद, पण आमचं पहिलं प्रेम 'मटा' (कुण्या संस्थळमालकाचं पहिलं प्रेम 'मनोगत' असतं तसंच काहीसं) , सकाळ - आमच्या पुण्याचा असला तरी - कोणत्याही प्रकारे मटा'ला काम्पिटिसनच नाय असे आमचे प्रदीर्घ अनुभवावरून नि सखोल अभ्यासाअंती झालेले ठाम मत आहे. (आमची सारीच मते तशी ठामच असतात म्हणा.)

+१, हेच म्हणतो, सहमत आहे

वाचेन, वाचेन म्हणून बाजूला ठेवलं आणि नेमकं दुपारी डोळे उघडे ठेवण्याची परा़काष्ठा करत असताना हा धागा उघडला. झोप साफ उडाली.

मीनाताईंनी तात्काळ पदर खोचून 'मला घरी सोडणारा तू रे कोण भाड्या? मला अबला समजून माझे शोषण करतोस काय?' असे म्हणून खाडकन पदूच्या एक कानफटात ठेऊन द्यावी असा बदल अदितीदेवींनी सुचवल्याचे समजते.

ड्वायलाक भारीय ... पण पदर खोचून! छ्या बुवा ... मीनाबाईंनी तत्काळ मोबाईल झोळीत टाकत ... असं चालेल. हं काय? त्या काळात मोबाईल नव्हते? मग सायफाय किंवा अनाक्रोनिक सिनेमा बनवूदेत म्हणावं.

भारिच

हे काय हो संजोप राव, माझी अशी खिल्ली उडविणे शोभते काय तुम्हाला? मी कधी तरी असे केले आहे का? आणखीन मी कधी असे करणारही नाही. तुम्ही जरी माझी अशी खिल्ली उडविली आहे, तरी देखील मी तुम्हाला राव असेच म्हटले आहे आणखीन पुढे पण राव असेच म्हणेन. कोणी कसेही का वागत असले तरी आपण चांगलेच वागायचे हाच माझा नियम आहे. माझ्यावर संस्कार झाले आहेत, तसेच मी वागणार.

बरे तुम्ही जे काही लिहिले आहे, ते स्वत:चे तरी लिहायचे, असा माझा मुख्य मुद्दा आहे. माझ्याच विचारात थोडे थोडे बदल करून जसल्याचा तसला लेख तुम्ही येथे लिहून घेतला आहे. हे खरोखरच योग्य झालेले नाही, अशी माझी स्पष्ट भूमिका मी येथे मांडते. आणखीन खूप काही असे लिहिण्यासारखे आहेच. पण आता माझी लिहिण्याची इच्छा मरून गेली आहे. म्हणजे आपण काही लिहायला जावे, तर तुम्ही लोक असे काही तरी करून दुस-याला नाऊमेद करणार, मग लिहावे तरी का आणि कसे, याचे उत्तर मला आधी द्या.

आणखीन माझा शेवटचा प्रश्न आहे की, जर हे असेच होणार असेल, तर मी या स्थळावर लेख लिहू नये का?
किंवा मग मी माझी या स्थळावरची सदस्यता मागे काढून घ्यावी काय?

आणखीन एक मुद्दा राहिला आहे तो येथे मांडून ठेवते. म्हणजे मी जे काही लेख लिहिले आहेत ते काही स्वत:साठी लिहिलेले नाहीत. आज काल समाजामध्ये ज्या काही अपप्रवृत्ती पसरत चालल्या आहेत, त्या आपल्या सर्वांच्या नजरेत आणून द्यायला पाहिजे आहे, असे मला वाटले म्हणून मी हे सगळे केले. त्यामध्ये माझा किती वेळ पण गेला. आणखीन वर मला त्याचे असे फळ मिळणार असेल, तर माणसाने हे कशासाठी करीत राहावे?

-- परप्रकाशित प्रतिसादाबद्दल क्षमस्व

ते स ला डब्बलकाना जमलं नाही अजून. तूर्तास सूा, सेा, सैा, र्सेाः, र्सूाः वगैरे गमतीदार अक्षरांनी समाधान मानून घ्या.