बुरखा

चर्चाप्रस्ताव आणि मांडणी आवडली.

चार भिंतींच्या आतले अत्याचार कसा काय थांबवेल हा बुरखा?

चार भिंतींच्या आतल्या अत्याचारांवर त्या चार भिंतींचाच बुरखा होतो. ही दलदल आत झाकून ठेवली की मग घर सुधारा म्हणून छेडछाड करायला इतर कोणी येत नाहीत.

गुंडापुंडांच्या भीतीनं मुली घरात बसुन रहायला नकोत.

जग धोकादायक आहे म्हणून काळकोठडीत लपून रहायचं हा उपाय नाही. काळकोठडीत धोके खूप कमी असतात, पण त्या आयुष्याला काय अर्थ आहे?

विषय १ - बुरखा

१. जगातल्या सर्व व्यक्तिंना प्रशिक्षण देऊन सभ्य बनवणे किंवा
२. सर्व स्त्रीयांना त्यांच्याशी संबंधात येऊ शकणार्‍या संभाव्य पुरुषांना त्या पुरून उरतील असे आत्मसंरक्षणासाठी मजबूत करणे.

हे कोणी करायचे, कसे करायचे, त्याचा खर्च कोण देणार, किती वेळ करत राहायचे हे प्रश्न सवते सोडवावे लागतील.

अजून, मुस्लिम स्त्रीचा बुरखा हा फार conspicuous आहे. हिंदू स्त्रीयांचे कूंकू पण त्याचाच एक प्रकार आहे. स्त्रीयांचे पुरुषांशी असलेल्या प्रत्यक्ष, अप्रत्यक्ष नात्याचे प्रत्येक प्रतीक हे जुन्या रुढीवादी बुरसटलेल्या विचारांचे प्रतिक आहे. या करिता स्त्रीयांचे संपूर्ण जीवनविषय (वस्त्रे, अन्न, केशभूषा, इ इ इ ) नव्याने डिजाइन करावेत. त्याने त्यांच्या अस्मितेला हात लागणार नाही. शिवाय ते असे असतील कि पुरुषांचे अन्याय, अत्याचार कमी होतील.
सार्‍या पशूंमधे पुरुष सुंदर असताना केवळ माणसामधे स्त्री सुंदर आहे असा थोडा नवल वाटणारा विचारही या स्वार्थी लोकांनी पसरावला असण्याची शक्यता आहे.

विषय २- अ‍ॅसिड
डिसेंबर मधल्या दिल्लीतील घटनेनंतर अ‍ॅसिड फेकण्यासाठी, इ इ कठोर कायदे होणे अपेक्षित होते. मला तो सर्वात क्रूर मूलगा चक्क फूकट सूटत आहे. स़ज्ञानतेचे वय कमी करावे किंवा किमान या एकट्या माणसाला धडा मिळेल अशी शिक्षा व्हावी या मागण्या फेटाळण्यात आल्या. असे झाले तर गुन्हे कसे थांबणार? त्यामुळे कोणत्याही मूलीच्या पालकांस वाटणारी भिती रास्त आहे. गुन्ह्यानंतरची लांबलचक कायदेप्रक्रिया अजूनही भयावह आहे.

बुरख्याआडचे वास्तव जितके बाहेर येईल तितके त्यात बदल घडणे सुकर ह्वावे. मग तो बुरखा विवक्षित धर्मियांपुरताच मर्यादित नाही.

"गावची गुरं वळली असती, असल्या इंगळ्या डसल्या नसत्या" असं दया पवारांनी एका कवितेत म्हटलेलं आहे. स्वातंत्र्याच्या जोडीने येणारी जबाबदारी घेण्यासाठी अर्थातच आत्मविश्वासाची आवश्यकता आहे.

गूगलशेठ झिंदाबाद... कवितेची ओळ सांगितली की त्यांना लगेच आठवते सगळी.

कोंडवाडा

आज विषाद वाटतो, कशा वागविल्या मणामणाच्या बेड्या
गाळात हत्तींचा कळप रुतावा तशा, ध्येय-आकांक्षा रुतलेल्या
शिळेखाली हात होता, तरी नाही फोडला हंबरडा
किती जन्मांची कैद, कुणी निर्मिला हा कोंडवाडा
कैद्यासारखी ताटवाटी आपणच आपली लखलखीत करावी
नेहमीचा आपला परित्यक्त कोपरा, वर तलवार टांगलेली
पुढे सरकावे तर एकाच गहजब, याने स्वयंपाक खोली बाटवली
आतल्या आत घुस्मटायचे --- आपण कोण? काय आपला गुन्हा?
आलो कुठून? अश्मयुगाच्या घनदाट काळोखात बघावे पुन्हा पुन्हा
खरंच, कशाला झाली पुस्तकांशी ओळख? बरा ओह्ळाचा गोठा
गावची गुरं वळली असती, असल्या इंगळ्या डसल्या नसत्या.

- दया पवार