मुगाच्या डाळीचे इन्स्टेंट सूप

कल्पना खरोखरच वाईट नाही. ('Not a bad idea' अशा (सकारात्मक) अर्थाने.)

----------

एवढ्याश्या^१ तुपाने काहीही बिघडू नये. (अर्थात, शेवटी ज्याचीत्याची मर्जी.)

==========

^१ 'एवढ्याश्या' ही संज्ञा अर्थातच सापेक्ष आहे. तीत (चित्रातल्याप्रमाणे) 'बचकभर'चासुद्धा समावेश व्हावा.

कुठल्याही अन्नपदार्थावर तवंग बघून मला ते खाण्याची इच्छा होत नाही. त्यामुळे मीही बहुतेक वरून तूप घालणं टाळेन.

तूप सुपात वरून किंवा खालून कसेही घातले, तरीही ((वितळलेल्या) तुपाचे विशिष्ट गुरुत्व हे सुपाच्या विशिष्ट गुरुत्वापेक्षा कमी असल्याकारणाने^१) तूप हे वर येणारच, अत एव तवंग हा येणारच.

हे टाळण्याकरिता दोन उपाय चटकन लक्षात येतात.

१. अगोदर सूप पिऊन नंतर बचकभर तूप पिणे^२, किंवा

२. अगोदर बचकभर तूप पिऊन नंतर सूप पिणे.

(अर्थात, सूपच न पिणे, जेणेकरुन तूप पिण्याचा प्रश्न उद्भवणार नाही — न रहेगा बाँस, न बजेगी बाँसुरी — हादेखील एक मार्ग आहेच; मात्र, तो येथे जमेस धरलेला नाही. कारण, त्या परिस्थितीत, या पाककृतीची तरी गरज काय? जिस रास्ते से ग़ुज़रना नहीं, उस रास्ते का ज़िक्र क्यों, वगैरे वगैरे.)

(सूप पिणे, परंतु सुपातून/सुपाबाहेरून तूप न पिणे, हा मात्र विचारदेखील करण्याच्या लायकीचा पर्याय नाही. या रेटने, उद्या कृष्णावाचून भगवद्गीता मागाल! शेम शेम.)

——————————

^१ Elementary Physics, my dear Watson!

^२ चार्वाक झिंदाबाद!

एक अत्यंत कुरूप पदार्थ तयार होतो, जो फक्त आणि फक्त लहान बाळांचा पुरेसा बौद्धिक विकास झालेला नसतो म्हणून ती खातात.

कधी गर्बर नावाचा प्रकार खाऊन बघितलाहेत?

सुमारे वीसएक वर्षांपूर्वी, माझा मुलगा गर्बर खाण्याच्या वयाचा असताना, त्याला खाऊ घालताघालता (निव्वळ कुतूहल म्हणून^१) एकदा हळूच एक चमचाभर चाखून पाहिला होता. (नक्की फ्लेवर – किंवा, द लॅक देअरऑफ – कोणता, हे आता (कालमानपरत्वे नि वयोमानपरत्वे) आठवत नाही.) त्यानंतर पुन्हा असे अघोरी कृत्य करण्याचे धाडस आयुष्यात कधी केले नाही. हा प्रकार लहान बाळांनाच लखलाभ होवो!

परंतु, लहान बाळेसुद्धा हा प्रकार आवडीने खातात, अशातला भाग नाही. आणि, पुरेसा बौद्धिक विकास झालेला नसतो, म्हणून तर नाहीच नाही. हायचेअरमध्ये बांधून आई, बाप, किंवा अन्य कोणी सिग्निफिकंट अडल्ट चमचाचमचाभरून गर्बर (किंवा फॉर्दॅट्मॅटर तुम्ही सुचविलेला अघोरी प्रकार) एकापाठोपाठ एक डायरेक्ट नरड्यात जबरदस्तीने जर ढोसत असेल, तर न खाऊन लहान बाळे सांगताहेत कोणाला? तरी, प्रतिकाराचा शक्य तेवढा प्रयत्न (इन्कलूडिंग तोंडात कोंबलेले थुंकून देणे, किंवा, नपक्षी, फुर्रकन चहूबाजूंस उडविणे, वगैरे वगैरे) करून पाहतात बिचारी. परंतु, अखेरीस इलाज चालत नाही.

ही पाककृती जितकी संतापजनक आहे तितकाच संताप पुढे तेच मूल हौसेने केरसुण्या नाहीतर चपला-बूट खाऊ लागतं तेव्हा होतो.

होय, तीसुद्धा एक फ़ेज़ असते खरी. म्हणजे, समोर दिसेल ती वस्तू तोंडात घालण्याकडे कल असतो. (एक तर तोंडात तरी, नाहीतर मग माझ्या मुलाच्या लहानपणी व्हीसीआर नावाचा एक प्रकार असे, त्याच्या कॅसेट घालण्याच्या फटीत. किंवा, या दोहोंत घालण्याचा मूड नसल्यास, थेट कमोडमध्ये. (कमोडचा योग्य कामाकरिता उपयोग करण्यास शिकविणे मात्र महाकर्मकठिण गेले. असो.))

माझा मुलगा या फ़ेज़मध्ये असताना अनेकदा तांबड्या सेंटची नाणी तोंडात घालीत असे. त्यावरून आम्हांस अनेकदा हा मोठा झाल्यावर एखादा स्मॉलटाइम (गावपातळीवरचा वगैरे) राजकारणी वगैरे होतो की काय, अशी भीती वाटत असे. परंतु, अशी भाकिते करू नयेत.^२

——————————

तळटीपा:

^१ तत्पूर्वी, १९७९ साली एकदा माझ्या आईची एक अमेरिकास्थित मैत्रीण भारतभेटीस आली होती, तेव्हा, तिच्या तान्ह्या बाळास गर्बर भरविताना तिला पाहिले होते, तेव्हापासूनच खरे तर हे कुतूहल जागृत झालेले होते. किंबहुना, त्या वेळेस, समोर दुसरे एक लहान मूल (पक्षी: मी!^१अ) पाहून ती मलासुद्धा ते गर्बर ऑफर करेल, अशी एक जबरदस्त आशा तथा लालसा मनात पैदा झाली होती. परंतु, कसचे काय! (तरी बरे, तेव्हा मी शहाण्या मुलासारखा वागलो नि तिथे हट्ट केला नाही. परंतु, आशाळभूतपणे ‘आत्ता देईल, मग देईल’ म्हणून तिच्याकडे नि तिच्या बाळाकडे डोळे लावून बसलो होतो, एवढे निश्चित आठवते.) तर सांगण्याचा मतलब, प्रस्तुत कुतूहल हे तसे १९७९ सालीच उत्पन्न झाले होते, ते अशा रीतीने २००३च्या इसवीत शमवून घेतले. असो चालायचेच.

^१अ त्या वेळेस माझे वय खरे तर १३ वर्षे होते. (म्हणजे, रेल्वेच्या हाफतिकिटाची मुदतसुद्धा खरे तर ओलांडलेली होती.) परंतु, (तेव्हा चालू असलेल्या) आंतरराष्ट्रीय बालकवर्षाच्या^१अ१ निमित्ताने तेव्हा मी स्वतःची गणना (सोयिस्करपणे) ‘बालकां’त करीत असे.

^१अ१ हे आंतरराष्ट्रीय बालकवर्ष (झालेच तर, आंतरराष्ट्रीय महिलावर्ष^१अ१अ) वगैरे प्रकार नक्की कशासाठी साजरे करतात, हे मला आजतागायत समजलेले नाही. म्हणजे, आंतरराष्ट्रीय बालकवर्षात सगळेजण बालकांचे ऐकतील, अशी माझी प्रामाणिक अपेक्षा होती. परंतु, तसे काही घडले नाही.

^१अ१अ हे तत्पूर्वी १९७५ साली होते. (आणि, नाही! १९७५ साली मी स्वतःची गणना (सोयिस्करपणे अथवा गैरसोयीनिशी) ‘महिलां’त करीत नसे!)

^२ माझ्या मुलाने लहानपणी केलेल्या प्रकारांवरून, हा मोठा झाल्यावर डॉक्टर, न्हावी, राजकारणी, किंवा कुत्रा, यांपैकी काहीतरी एक (किंवा अनेक) नक्की होईल, असे भाकीत कोणीही केले असते. (कुत्रा नक्की का, ते या क्षणी आठवत नाही, परंतु, असेही एकदा वाटले होते खरे, एवढे निश्चित आठवते.) परंतु, अशा भाकितांना काहीही अर्थ नसतो. बाळाचे पाय पाळण्यात दिसतात, हे (वाच्यार्थाने जरी खरे असले, तरीही, लाक्षणिक अर्थाने) झूठ आहे.

गहू (खरं म्हणजे जव नावाचं धान्य होतं) आणि चणे यांपासून पारंपरिक सत्तू करण्याची ही पद्धत होती.
आता जे शॉर्टकट आले आहेत ते युट्यूबवर आहेत.
_________
खजुराहो येथे एक जोवारी मंदिर आहे त्याची प्रवेश कमान ही जवाच्या लोंब्यांची प्रतिकृती आहे. यावरून पडलेले नाव.दहावे शतकातले.

तूरडाळ लवकर शिजावी यासाठी काही ट्रिक्स आहेत का कोणाकडे ?

प्रेशरकुकरमध्ये शिजवून भरपूर शिट्ट्या काढाव्यात.

(आता, शिट्ट्या काढणे हे कसे अशास्त्रीय आहे हे सांगायला कोणीतरी सरसावून येईलच.)

– (पारंपरिक^१) 'न'वी बाजू.

—————

^१ ‘आमच्या’त प्रेशरकुकरला ‘पारंपरिक’ समजतात. (‘आमची’ परंपरा!)

>>तूरडाळ लवकर शिजावी यासाठी काही ट्रिक्स आहेत का कोणाकडे ?

डाळ-तांदूळ (फॉरदॅटमॅटर, कोणतेही कड/धान्य) पाण्यात भिजत ठेवून मग शिजवले की लवकर शिजते (सोहनी, गोडबोले, ओगले et al.).
स्टार्टींग विथ द हिरोईन, मूग डाळ भिजवावी लागत नाही. तूर डाळ साधारण दोनएक तास भिजवली की चांगली शिजते. पण उद्या तुम्हाला जर शाबूत ज्वारी किंवा बाजरी शिजवायची असेल, तर बारा तास तरी भिजवावी लागेल आणि नंतर भरपूर शिट्ट्या काढाव्या लागतील.

पण तुम्ही 'नबां' इतके ओल्ड फॅशन्ड नसाल तर इन्स्टापॉट वापरू शकता. त्यात शिट्ट्या होत नाहीत आणि त्या मोजाव्याही लागत नाहीत.

खरं म्हणजे असा विचार करत नाहीत. उलट ती चार तास रटरटत ठेवतात त्या खानावळीत गर्दी फार असते. यूट्यूबवर शोधा.

१. तवंग कोठे आहे?
२. मुगाच्या डाळीच्या सुपात गाजरे कोण घालते?
३. मिक्सरला टेकू देऊन ती केळी नक्की कशासाठी ठेवलीहेत?

थोडक्यात: “येडेच आहेत!”

पाहिलेली,खाल्लेली दिसत नाही. सर्वात चविष्ट असे. अधिक उत्पादन देणाऱ्या नवीन वाणापुढे मागे पडली. गेली बिचारी. एक प्रेसिडेंट नावाची डाळही आमचा वाणी द्यायचा. अगदी मोठी असे.