समानता?

कोणत्याही प्रतिसादाला उपप्रतिसाद न देता काही मुद्दे, जे एरवी मांडले नसते, पण बात यहांतक आ चुकी है तो, म्हणून मांडतो. यात स्पेसिफिक आणि व्यक्तीसंबंधित उल्लेख अपरिहार्य आहेत, पण चर्चा काँक्रीट कन्क्लुजिव्ह होण्यासाठी ते टाळता येत नाहीत.

धागाकर्तीच्या मूळ भूमिकेत एक ढोबळ संदिग्धता आहे. क्रयशक्ती नाही किंवा अमुक इतकी रक्कम परवडत नाही असे म्हणतानाच एका ठिकाणी तितकीच रक्कम अत्यंत वेगळे किंवा उत्कृष्ट अन्न मिळाल्यास खर्च करण्यास हरकत नसल्याचे (आणि पॉप टेट्सचे पदार्थ तसे जगावेगळे नसल्याचे [ न निघाल्याचे टु बी प्रिसाईज ]) देखील त्यांनी म्हटले आहे. म्हणजे कोणते ठिकाण ऊर्फ पदार्थ हे वर्थ ५०० रुपये असावेत अथवा नसावेत याबाबत चर्चाप्रस्ताविकेचे एक विशिष्ट मत आहे आणि ते पदार्थसापेक्ष आहे. किंमतसापेक्ष नाही.

आता वरील मुद्दा पुढे चालवल्यास मग ५०० रुपयांच्या किंमतीत जगावेगळा किंवा हटके उत्तम किंवा दुर्मिळ पदार्थ मिळाल्यास तो ५०० रुपये टाकूनही खरेदी करण्याची तयारी (रीड क्षमता) आहे.

परंतु सर्वांची सोबत, सर्वांच्या गप्पा, इतर बहुसंख्यांना मान्य असलेला आणि आवडणारा अ‍ॅम्बियन्स, त्या सर्वांशी होणारी दुर्मिळ भेट आणि इंटरअ‍ॅक्शन या सर्व गोष्टींना मात्र धागाकर्ती जगावेगळे / हटके / दुर्मिळ लाभ मानायला तयार नाही आणि ५०० रुपये किंमतीत इन्क्लूड करायला तयार नाही.

याचा अर्थ रेनडियरचे आफ्रिकेतल्या गरम पाण्याच्या कुंडात उकडलेले मांस वापरुन केलेला कबाब असा हटके पदार्थ (निव्वळ उदाहरण) ५०० रुपये किंमतीला वर्थ आहे, पण एक सामान्य चवीचे चिकन मांचुरियन आणि एक तुकडा हरा भरा कबाब (अतिसामान्य चवीचा) प्लस दोस्तांची कंपनी अन गप्पांचा माहोल, अन धुंद वातावरण, मंद संगीत, डासविरहीत थंडावायुक्त जागा या सर्व व्हॅल्यू अ‍ॅडिशन्सचे मात्र क्रयशक्तीला कोणतेच आकर्षण नाही.

यापूर्वी चर्चाप्रस्ताविकेने रेकमेंड केलेल्या अनेक हटके ठिकाणांपैकी (चीजकेक्स, बेकर्‍या, नॉनव्हेज खाण्याची ठिकाणे) निम्म्या जागा खरोखर इकॉनॉमिक असल्या तरी एकत्रित मिळून किंवा त्यातल्या किमान निम्म्या जागा तरी पर हेड भरपूर बजेटवाल्या होत्या. याचाच अर्थ हटके पदार्थ देणार्‍या उत्तम चवीच्या ठिकाणांना जास्त रुपये देणे हे लेखिकेला वर्थ (रास्त, सार्थ, फीजिबल) वाटते (मलाही) ,... पण मित्रांची सोबत आणि त्या सोबतीसहित त्या सर्वांना उत्तम वाटेल असा माहोल या गोष्टींची रास्तता मात्र चर्चाप्रस्ताविकेला विचारातही न घेण्याइतकी शून्यवत वाटते हे खेदजनक आहे.

१००!! अशी प्रतिक्रिया द्यावी का हा विचार करतोय. पण धागा सिरियस आहे सो टवाळी नको.

ऐसीवर कुठल्याही मुद्याचा कसा पायजे तसा कीस पाडता येऊ शकतो याचे हे एक रोचक उदा. म्हणून सांगावयास हरकत नाही.

"आमचे येथे तत्त्वकृपेकरून कुठल्याही मुद्याचा पायजे तस्सा आडवा तिडवा कीस पाडून मिळेल." असा बोर्ड तेवढा लावायचा बाकी आहे.

जेव्हा माणसांचा एक पुरेसा मोठा गट काही कारणानं एकत्र येतो तेव्हा अनेकदा त्यात वैविध्य असतं. हे वैविध्य अनेक प्रकारचं असतं. उदा. मूळ धाग्यात आणि काही प्रतिसादांत आलेले हे मुद्दे माणसांमधल्या वैविध्याचे प्रातिनिधिक आहेत.

• शारीरिक, बौद्धिक वगैरे क्षमता
• क्रयशक्ती
• आवडनिवड, वगैरे

आता मी ह्याला वैविध्य म्हणतो आहे, विषमता (किंवा समानतेचा अभाव) नाही ह्याकडे मी लक्ष वेधू इच्छितो. पण जरी त्याला समानतेचा अभाव किंवा विषमता म्हणायचं असलं तरी ते स्वातंत्र्य मी इतरांना देतो. इथे माझ्या मते पुढचा मुद्दा येतो - तो म्हणजे ह्या वैविध्यासह एकत्र काही करायचं असेल, तर ते कसं साध्य व्हावं? ते पाहण्यापूर्वी आणखी एका गोष्टीकडे लक्ष द्यायला हवं. ती म्हणजे एकमताचा आग्रह धरण्यात काही हशील नसतं, कारण पुरेसं वैविध्य असेल, तर त्यात एकमताच्या आग्रहानं काही विधायक होण्यापेक्षा फाटाफूट व्हायची किंवा कडवटपणा यायची शक्यता फार असते. काही प्रमाणात तसा कडवटपणा दोन्ही धाग्यांवर झालेला दिसतोय. दुसरी गोष्ट म्हणजे ह्या वैविध्यामुळे अनेक परस्परविरोधी प्रवाह निर्माण होतात. त्यातला अंतर्विरोध प्रत्येक वेळी लक्षात आला नाही, तरी तो असतो. उदाहरणार्थ, 'स्त्रियांना स्वच्छ प्रसाधनगृह हवं' असं म्हटलं की स्वस्तात खाणं पुरवणाऱ्या जागा पुष्कळदा बाद होतात हे (कोणाला आवडो न आवडो, पण) भारतातलं वास्तव आहे. किंवा तुमच्या उदाहरणात 'संगणक आणि जलद इंटरनेट कनेक्शन हवं' असं म्हटलं, की निम्नमध्यमवर्गीय आर्थिक गटाला ते परवडत नाही, हेदेखील भारतातलं वास्तव आहे. असे अंतर्विरोध असल्यामुळे इथे सर्वप्रथम आपले प्राधान्यक्रम ठरवावे लागतात. एकमत होणं शक्य नसतं; पण, प्राधान्यक्रम स्पष्ट केले म्हणजे कोणत्या गोष्टीविषयी तडजोड करता येईल ते ठरवता येतं. इथे पुढचा मुद्दा येतो - जर वैविध्य अटळ असेल, किंवा हवं असेल, तर काही प्रमाणात तडजोड अपरिहार्य आहे.

'पुष्कळ वेळ एकत्र काढता यावा' आणि 'स्त्रियांना सहभागी होता यावं' हे जर तडजोड न होण्याजोगे मुद्दे असतील, तर मग 'कुणाच्या घरी कट्टा करता येईल का?' ही शक्यता चाचपून पाहता येईल. म्हणजे कुणा तरी एका माणसानं काही गैरसोय पत्करली, थोडी तोशीस घेतली आणि थोडा दिलदारपणा दाखवला, तर प्रश्न सुटेल. पण मग महाग ठिकाणी जाऊन एकाहून अधिक माणसांनी दिलदारपणा दाखवायला तरी काय हरकत आहे? तुमच्या उदाहरणात - जे विद्यार्थी ही व्याख्यानं आपल्या घरी, आपल्या सोयीनुसार, आपल्याला हव्या तितक्या वेळा ऐकू शकत नसतील, त्यांच्यासाठी काही तोशीस पत्करून वर्गातल्या इतरांनी ही सोय त्यांना उपलब्ध करून देणं, किंवा वर्गातलं इन्फ्रास्ट्रक्चर वापरून ती सोय उपलब्ध करून देणं असे पर्याय आहेत.

ह्या सर्वाचा मी काढलेला सारांश असा, की निव्वळ समानतेच्या अभावामुळे जे प्रश्न उभे राहतात त्यांची उत्तरं कदाचित (दिलदार राजेशाही, किंवा समंजस समाजवाद? ह.घ्या!) सौहार्द उर्फ बंधुभावात असू शकतात.

>> पण मला हे महत्त्वाचे वाटते, की अशी एक जरी व्यक्ती असती, जिला हे जमण्यासारखे/परवडण्यासारखे नाही, तर मी ही कल्पना मुळीच राबवली नसती. <<

थोडक्यात, अशा वेळी मदतीचा हात पुढे करायला आणि तो हात हातात घ्यायला किती लोक तयार आहेत असा विचार करता येऊ शकतो. किंबहुना, भारतीय वास्तवात तो अनेकदा अपरिहार्य ठरतो असा माझा अनुभव आहे.

व्यक्तिगत टिप्पणी टाळा आणि सौहार्द दाखवा अशी सर्वांना जाहीर विनंती.

राधिकातै, तुम्ही आपुलकीने सगळ्यांना एक पर्याय कसा उचित आहे हे सांगत आहात. नक्कीच तो बर्‍याच सर्कल्समधे असू शकतो. पण एखादे ठिकाणी एका सर्कल मधे तो लोकांना (फायनली मंजे एकदम फायनली) आवडलाच नाही तर तोच कसा तुम्हालापण योग्य होता असं म्हणणं अवाजवी आहे.
-----------
तथाकथित आयोजकांनी दिलेली माहिती चूकिची निघाली तरच त्यांच्यावर आरोप करा. बाकी मुद्दाम माहिती दिली नाही, सोय नाही पहिली, इ इ हा खेचलेला अर्थ आहे.
-----------------
आपण म्हणता तशा पिकनिका अनेकांना प्रचंड आनंददायक वाटू शकतात. तुम्ही त्या अवश्य काढा. वाटल्यास बजेट पिकनिकचे कौतुक करणारे धागे काढा. त्याने ऐसीवरचे मत बदलू शकते. मात्र याच क्षणी अशी अपेक्षा चूक वाटतेय.

राधिकाताईंशी सहमत आहे. मित्रांच्या अशा समरंभाच आयोजन करताना प्रत्येकाची सोय पाहिली गेली पाहिजे असं मला वाटतं. बहुसंख्यांचीच अस होऊ नये असं मला वाटतं. कॉलेजातही हे प्रसंग यायचे. एक फक्त शाकाहारी हाटिलात खाणार असा प्राणी होता. तो असताना केवळ त्याची गैर्सोय होऊ नये म्हणून बर्‍याचदा प्युअर वेज हाटीलात गेल्याचं आठवतं. तिथे खाणं हा मुद्दा नसायचा. प्रत्येकाला मित्रांची संगतीचा आनंद मिळावा असा हेतू होता. एखादा अशा क्षुल्लका कारणास्तव नाही आला तर इतरांना वाईट वाटे.

फास्टेस्ट दिडशतकी धागा आहे का हा? ४ तासात दीडशतक!

अरे यार बास आता! तुतोप करा! प्लीज!
काय बोचकारणं चाल्लंय!
मला यात खेळीमेळीने चर्चा चालुये असे अजिबात वाटत नाहिये.

पुर्ण धागा वाचाला.
काहीही मत नाही पण गब्बरची इतकी आठवण आली म्हणून सांगतो

राधिकातै,
समूहाने एकत्र येऊन कोणत्या निकषा अंती काही कार्य करावे हे जरा बाजूला ठेऊ. फक्त कट्ट्याचं पाहू. तुम्हाला कट्ट्याला येण्यासाठी जितक्या अटी आहेत त्या सार्‍या लिहा. कोणी ना कोणी त्या सार्‍या पूर्ण होत आहेत का तुम्ही यायला हवं का नि आलात तर नंतर आयोजकांना नंतर तुम्ही काय म्हणणे योग्य आहे / नाही हे सांगेल.
---------------------
लोक बरंच अ‍ॅडजस्ट करतात. तुमच्यासाठी देखिल ते रास्त तितकं करतीलच.
------------
पण असा कशाचा काहीही अर्थ कट्टास्पिरिट स्पॉइल नका करूत.

स्वतः घरी खाऊन येऊन नंतर बागेत कट्ट्यावर गप्पा मारणे हा कट्ट्याचा सर्वोत्तम प्रकार आहे असे वाटते.

एक निरीक्षणः 'आता पुरे', ' माझ्याकडून हा शेवटचा प्रतिसाद', 'इत्यलम्', 'माझ्याकडून पूर्णविराम' वगैरे लिहिल्यानंतरही असे लिहिणारे लोक आणखी बरंच काही लिहित असतात. मग आधीचं पूर्णविराम, इत्यलम् वगैरे ल्याहायचंच कशाला?

म्हणजे नंतर का होईना पैसे जाणारच.

पैसे असच नाही, मी तर कित्येक वेळेला माझ्या मित्रांना आंतरजालीय भांडणात मदत केली आहे, त्यामुळे पैसेके बदले पैसा असा नियम नसतो आमच्यात, उदा. उद्या तुमच्या चहाचे पैसे मी दिले तर तुम्ही मला चित्रलिपी शिकवाल वगैरे.

जास्त खर्च करु नये या तत्त्वाशी मी सहमत आहे. पॉप टेट्स कट्ट्याचा ~३५० खर्च मूळ प्रस्तावात मांडलेल्या खर्चाच्या अगदी जवळ जाणारा होता. त्यामुळे आता तो विषय काढण्यात हरकत नाही.

मात्र पॉप टेट्स येथे थोडा वेळ जमून नंतर बाहेर कलटी मारू असे आश्वासन दिले असताना - आणि केवळ त्या आश्वासनावरच एखाद्याने हजेरी लावली असल्यास - नंतर पॉप टेट्स मध्येच रेंगाळणे मूळ आश्वासनाशी विसंगत वाटते. समजा ३५० ऐवजी ५५० खर्च झाला असता तर चर्चेचा रोख निश्चितच बदलला असता.

राधिका ताई, च्यायला मला वाटले समानता यावर गंभीर पणे चर्चा असेल. पण विषय 'ठाण्यात होणाऱ्या कट्ट्याचा आहे, हे समजले. मी या कट्ट्यावर अवश्य येईल. पण खर्या दिल्ल्लीकरा प्रमाणे अट एकच

१. जाण्या येण्याचे तिकीट (स्लीपर क्लास चे ही चालेल)
२. थांबण्याची व्यवस्था.
३. सकाळचा नाश्ता, दुपारचे जेवण, संध्याकाळचा चहा (विथ स्नेक (?))
४. रात्रीचे जेवण

असे जमल्यास आपल्या सर्व मुद्द्यांचा खंदा समर्थक आपल्याला मिळेल. आवाजाची प्रत मोठी असल्याने आपल्या सर्व विरोधकांवर भारी पडेल हे निश्चित

उत्तराची अपेक्षा

राधिकातै,
"ऐसी लढवैया ट्रॉफी" आजपासून तुमच्याकडे ट्रान्सफर.

त्या कोरम मॉलमध्ये पॉपटेट्सकडे जायचा रस्ता फूडकोर्टातून जातो. हे तिथे गेलेल्या कुणाच्या लक्षात आहे की नाही? आणि कट्टा आयोजक व त्यांच्या जबाबदार्‍या हा विषय पहिल्यांदाच कळाला, त्याबद्दल या धाग्याचे आभार मानावे तितके थोडे आहेत..

एका दिवसात २३४? ब्रॅडमन धागा!
@समानता- प्रश्न वैध वाटला. गावठी आणि अस्वलबुद्धीला तडक सुचलेला उपाय म्हणजे कुठेतरी जब्राट मिसळ (इथे आपला आवडता पदार्थ टाका) हाणून मग कट्ट्याला जाणे. पोट तुडूंब भरलेले असल्याने खाद्यपदार्थ बघूनही नॉशिया येईल, आणि गप्पांसाठी तोंड मोकळं राहील. एक पेय घेऊन ते सिपत सिपत चर्चा ऐकल्यास स्टाईलही ++.
बाकी कट्ट्याची आयडिया सुदृढ आहे. दिवाळीच्या जवळपास असेल तर थोडा फराळही का नाही करत एकत्र? पॉटलक टाईप.