एका संध्याकाळी
एक लाकूडतोड्याटाईप गरीब इसम
एका नदीकिनारी आपले कपडे धूत होता.
तो गरीब असल्यामुळे
त्याच्यापाशी कपड्यांचा एकच जोड होता.
तोही अनेक ठिकाणी फाटलेला.
तो एकच एक असल्यामुळे तो कपड्यांनाच 'स्किन' म्हणत असे
आणि कपडे धुण्यासाठी
अर्थातच
त्याला नागडे होऊल ते धुवावे लागत.
त्या दिवशीदेखील
तो असाच
नागड्यानेच कपडे धूत होता.
त्यामुळे
स्वाभाविकच
स्किन शरीरावर नसल्यामुळे
आतले लाल मांसल आवरण
'संकल्प' या सुमारे २८ वर्षांपूर्वी संपादित केलेल्या पुस्तकाची दुसरी आवृत्ती काढायची आहे, नव्याने संपादकीय लिहून देता येईल काय, व ते दोन दिवसांत लिहून हवे आहे, अशी विचारणा आल्यानंतर मी या पुस्तकाकडे पुन्हा वळलो.
(श्रीज्ञान हालदार ह्याच्या स्मृतीनिमित्त ३ सप्टेंबर १९९४ रोजी कलकत्त्यात पार्थ चटर्जी[१] यांनी बंगाली भाषेत दिलेलं व्याख्यान. इंग्रजी भाषांतर १९९७ मध्ये लेखकाने प्रसिद्ध केले. त्याचा 'धनुष' यांनी केलेला अनुवाद.)
‘आत शिरू की नको’ ह्या प्रश्नाचा निकाल लावत मी शेवटी त्या हाटेलात गेलोच.
खरंतर गेले २ महिने येताजाता मी त्या रेस्टॉरंटची पाटी वाचत होतो. बाहेरून दिसणारं त्याचं एकंदर रुपडं भलतंच सुरेख होतं. पण आपल्याला एक सवय असते - फुकटंफाकट वाट वाकडी करून आपण कुठेही जात नाही. आपण बरं, आपलं जग बरं! शेवटी अगदीच राहवेना, तेव्हा मी तिथे एक चक्कर मारून यायचा निर्णय घेतला.
मी आतमध्ये शिरणार तोच एका छोट्याशा यंत्रानं मला अडवलं.