पण कधीतरी
उल्कापाताच्या आतषबाजीने
दिपून जातोय मी आज
पण कधीतरी
चंद्रमाधवीच्या अद्भुत प्रदेशात
अंतर्बाह्य उजळायचंय मला
शब्दांच्या समृद्ध अडगळीत
हरवून जातोय मी आज
पण कधीतरी
शब्दापल्याडच्या घनघोर निबिडात
निरुद्देश भटकायचंय मला
लवलवत्या रंगरेषा
रेखाटतोय मी आज
पण कधीतरी
अमूर्ताचं असीम अवकाश
अनवट रंगांनी भरायचंय मला
त्रिमितींच्या अभेद्य पिंजर्यात
घुसमटतोय मी आज
पण कधीतरी
स्थलकालाचं
वितान व्यापून
मग थोडं उरायचंय मला
प्रतिक्रिया
छान
कविता खूपच आवडली. असेच लिहीत रहा.
वाह!! भव्यतेला कवटाळण्याची
वाह!! भव्यतेला कवटाळण्याची आकांक्षा आपल्या कवितांमधून जाणवत रहाते. फक्त हिच नाही तर अन्य कवितातही.
ब्राव्हो!
हे जब्राट आहे. मितींच्या पलिकडलं विश्व म्हणजे हजार डोळ्यांनी अनुभवलेलं जग असं काहीसं असेल. (जाहिरात - थ्री बॉडी प्रोब्लेम लोकहो, वाचा!)
अनंत यात्री - लेबलं लावणं ठीक नाही, पण विज्ञान_कविता हा प्रकार तुमच्या लेखणीतून निर्माण होतो आहे
==================
भूतकाळातील आस्वल्य.
सही.. जबरदस्त...
सही.. जबरदस्त...
भारी !
भारी !
प्रतिसाद देणार्या
तसेच कविता वाचणार्या सर्व कवितारसिकांना धन्यवाद.